Aantekeningen van Abe Kniaz over het spelen van de hoorn

Verzameld door Thom Gustafson; bewerkt door Marilyn Bone Kloss

Abe Kniaz was mijn leraar, collega en vriend. Zijn prestaties waren aanzienlijk, maar ik ontdekte ze vooral door te luisteren naar opnames van zijn optredens, omdat hij ook bescheiden was. Hij publiceerde geen pedagogische theorieën, maar hij liet aantekeningen achter over zijn gedachten over het onderwijzen van hoornspel. Dit is een distillatie van zijn aantekeningen, ingedeeld in categorieën.

Misschien was een van de redenen waarom hij zijn theorieën niet publiceerde, dat hij nooit dacht dat hij alle antwoorden had. Een van zijn sterke punten was dat hij bereid was te veranderen wanneer zijn aanpak niet werkte of wanneer hij een betere manier zag. Een andere vriend van Abe, A. Robert Johnson, schreef in: The Horn Call (oktober 2007) over zijn ervaring als tweede na Abe in de National Symphony:

Die van Abe was geen natuurlijke gave, en daar maakte hij geen geheim van. Hij was geen "natuurlijke" embouchure. Hij leerde door pure inspanning en eindeloze experimenten hoe hij het in overeenstemming kon brengen met zijn wil. En het is hem gelukt. Collega's van de blazerssectie lieten weten dat zijn ambtstermijn een seizoen of twee twijfelachtig was omdat hij de eigenaardigheden van het instrument over het hele spectrum van de vraag naar de eerste hoorn nog niet onder de knie had. Het is eerlijk om te zeggen dat deze combinatie van wil en onzekerheid een verhaal van zijn leven in de muziek was. De belangrijkste was echter zijn volmaakte muzikaliteit. Iedereen van mijn kennis die hem uit het publiek heeft gehoord, bevestigt dat hij een prachtig pleidooi hield voor de hoorn in het orkest door de manier waarop de stem in zijn handen werd gehoord.

Stephen Lawlis, die bij Abe studeerde aan de Indiana University, schreef:

Abe had tijdens zijn jaren aan de Indiana University een behoorlijke reputatie vanwege het wisselen van embouchures. Hoewel hier enige waarheid in zat, demonstreerde hij over het algemeen geduldig zijn eigen manier van spelen door middel van zoemend lip- en mondstuk. Dit leidde er vaak toe dat de studenten zelf de verandering wilden doorvoeren, vooral nadat ze ontdekten dat deze verandering een bestaande zwakte kon helpen corrigeren.

Downloaden

De inhoud van deze sectie kan desgewenst in één pdf worden gedownload: pdf Opmerkingen van Abe Kniaz over het spelen van de hoorn

Danksagung

Dank aan Édith Bédard voor het beschikbaar stellen van Abe's aantekeningen, aan Marilyn Bone Kloss voor het bewerken van het materiaal en aan Steven Ovitsky voor de audiorestauratie van de opnames van orkestfragmenten.

Over de auteur

Thom Gustavson studeerde hoorn bij Abe Kniaz aan de Indiana University en later aan de Univérsite Laval in Québec City. Hij speelt al 39 jaar vierde hoorn in het Orchestre Symphonique de Québec.

Abe wilde altijd al een boek schrijven over het spelen van hoorns en liet veel noten achter, die Thom na Abe's dood categoriseerde. De lange vriendschap die Thom in de loop der jaren met Abe had, inspireerde de inspanning om dit boek te publiceren.